Stukje caravan geschiedenis
Allereerst, zet bovenstaand muziekbestandje aan en lees onderstaand verhaal:
Opa en oma Huizer gingen met mijn toen jonge vader Henk in de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw al met een vouwwagen en later met de caravan (Ford Taunus met achter het stuur mijn opa zwaaiend met daarachter een Sprite caravan) op vakantie naar L’Escala in Spanje.
Ze gingen dan samen met kennissen (Henk en Eefje Parent) die al eerder deze reizen maakten.
Dat waren zo’n beetje de pioniers in die tijd, toen was het een hele onderneming en een heel avontuur: geen airco, geen mobiele telefoons, geen navigatie, geen televisie, geen pechhulp, weinig of geen snelwegen en zelfs stukken zonder asfalt en alle grenzen waren gesloten, overal had je grenscontroles! In Spanje was Franco aan de macht, en dat was een streng regime.
Er waren in die tijd geen hoge flats en appartementen en er was geen of weinig toerisme in L’Escala. De enige camping in het centrum van L’Escala bestaat nog steeds (Klik hier), waar ze toen naartoe gingen! Dat was één van de weinige campings in die tijd.
Het toerisme kwam in die jaren een beetje op gang en groeide in die jaren erna wel snel.
Deze foto is genomen ongeveer in 1975, toen camping Maite net open was en gloednieuw!
Mijn ouders kregen rond 1974 of 1975 een relatie en voor hun trouwen in 1976 gingen mijn ouders al met de caravan op vakantie. Mijn ouders gingen dan naar camping Maite net buiten L’Escala in Spanje. Mijn ouders zijn in 1976 getrouwd.
Helaas is deze camping in het voorjaar van 2017 failliet verklaard en gesloten door wangedrag van de oude eigenaar (dochter Maite van de oprichter waar de camping naar is vernoemd), die de camping heeft verwaarloosd, en haar betalingen niet na kwam. Er is een nieuwe eigenaar (geruchten gaan dat het de eigenaar van camping Las Dunas is), die de camping wil renoveren en medio 2018 de camping heeft heropend.
En de nieuwe naam van de camping is vanaf 2019 camping Lacus, en wordt helemaal opgeknapt. Goed nieuws dus!
Mijn ouders (mijn vader Henk op de foto) hebben eerst een Tabbert caravan gekocht toen met een Renault 5 ervoor, dat zou je deze tijd niet meer kunnen bedenken, maar toen was dat normaal…. de Renault heeft het er ook moeilijk mee gehad en regelmatig liep deze warm.
Opel Kadett met daarachter de Tabbert…
En in 1978 kochten mijn ouders, nadat ze in 1976 getrouwd waren, een spiksplinter nieuwe Münsterland Siësta 380 caravan. Deze foto is in Oostenrijk genomen.
Ma was hier zwanger van mij, ik ben 7 september 1978 geboren.
Ma Adrie Huizer, ik (John) en pa Henk Huizer onderweg in Frankrijk in 1980. Hier was ik bijna 2 jaar. Foto is waarschijnlijk genomen door iemand hieronder beschreven uit de familie.
Neef Johan, zoon van ome Piet van de Bank en pa Henk Huizer tijdens de reis in 1980 naar L’Escala in Spanje met tante Maaike, ome Piet, Johan & René met caravan, tante Dina, ome Kees, Goof, Martin & Anjo met vouwwagen, tante Jopie, ome Henk, Piet en Arnold met vouwwagen en pa & ma Huizer met mij met caravan.
Mijn grote neef René met ikke (John) op camping Maite in L’Escala.
Zo zag de Münsterland Siësta 380 er ongeveer uit.
In de jaren ’80 en ’90 zijn we bijna elk jaar naar het buitenland op vakantie gegaan, als we naar Spanje gingen, gingen we eigenlijk altijd naar L’Escala aan de baai van Rosas in Catalonië. Gingen we naar Frankrijk, dan reden we eigenlijk vaak naar La Tour Fondue op het schiereiland Porquerolles bij Giens/Hyères.
In de jaren ’80 bleven we ook om het jaar nog weleens in Nederland, wanneer we veelal naar Wolphaartsdijk in Zeeland gingen aan het Veerse Meer, omdat buitenlandse reizen ook veel meer kost, denk aan tol in Frankrijk en meer brandstof.
We hebben ook bosbranden gehad, ik dacht in 1986. We waren op vakantie in L’Escala in Spanje. We hadden al op de wereldomroep gehoord dat er bosbranden waren uitgebroken in het zuiden van Frankrijk bij Perpignan, mobieltjes bestonden toen nog helemaal niet. Het waaide hard, er stond een stevige mistral. Eind van de middag en ’s avonds betrok de lucht ook, maar dat bleek van de rook te zijn van de bosbranden. Wel beangstigend. ’s Avonds zijn we met de auto een stukje gaan rijden om polshoogte te nemen naar de Franse grens, maar alles was afgesloten, door de bosbranden. Weer terug in L’Escala hebben we in het donker bij de boulevard staan kijken, aan de overkant van de Baai van Rosas één grote vuurzee, heel eng. We hebben toen besloten om op de camping te blijven, de wind was wat gaan liggen of stond gunstig en niet onze kant op. Ik lag toen in de voortent op een luchtbed, maar vond het toen eng om in de voortent te slapen, maar is uiteindelijk allemaal goed gegaan gelukkig.
In 1991 zijn we in Spanje op vakantie geweest, voor de vakantie ging het met opa Colijn al achteruit, hij was helaas al ziek en had longontsteking, maar we zijn toch op vakantie gegaan. We belden regelmatig naar het thuisfront hoe het met opa ging, maar opa bleek vocht achter de longen te hebben en ’t ging helaas steeds minder.
In L’Escala werden we door de plaatselijke bevolking gewaarschuwd voor naderend noodweer. We zijn toch maar op het gemakje naar huis gereden, bij vertrek in Spanje kregen we slecht weer met hevig onweer met bliksem om de oren en storm in de Pyreneeën,
Na een dag of 3 rijden kwamen we thuis in Almkerk reden we eerst naar opa en oma Colijn, want die hadden de sleutel en hielden ons huis in de gaten.
Tante Jopie kwam naar buiten toen we in de straat van opa en oma Colijn in reden en vertelde het trieste nieuws dat opa al was overleden. We hadden de wereldomroep niet geluisterd afgelopen dagen, maar we zijn opgeroepen geweest door de alarmcentrale van de ANWB.
Als we naar het buitenland gingen vertrokken we thuis ’s morgens vroeg rond 6 of 7u en reden dan zo’n 2 uur, en na 2 uur rijden stopte we voor een bakkie of hapje eten of chippies en met avondetenstijd op een parkeerplaats en pa zat aardappeltje te schillen en ma maakte dan een potje eten klaar met de radio op de wereldomroep aan en na het avondeten reden we ’s avonds door tot het donker werd en gingen we op een parkeerplaats overnachten.
’s Avonds nog een poosje of in de caravan een glaasje drinken of buiten achter of bij de caravan klapten we de campingstoeltjes uit als er voldoende plaats was en als het warm weer was. Mijn broer en ik lagen ’s avonds of ’s nachts of ’s morgens vroeg op bed door de gordijnen te kijken als we wat hoorden of als het rumoerig was, soms sliepen we slecht op de parkeerplaatsen, ook door de warmte en last van muggen. Maar ook naar Frankrijk en Italië reisden we op deze manier door Frankrijk en Duitsland. Ook hebben we een keer gehad dat er ’s avonds een pikzwarte lucht ons achtervolgde in Frankrijk bij Dijon en zijn we snel een parkeerplaats opgegaan, poten uitgedraaid en toen we net stonden barstte het noodweer los met hevig onweer en zware windstoten.
Foto links (1994) stonden we in de startblokken om in de avond te gaan vertrekken vanaf camping Maite in L’Escala, Spanje. Vanmiddag naar het strand geweest, geluierd en gedoucht, zijn we een stukje in de nacht gaan rijden Frankrijk in naar huis. Het was dit jaar ook heel warm in Spanje en zo hoopten we dat het rijden minder warm was.
We hebben het ook verschillende keren gehad dat we met vrachtwagenchauffeurs onenigheid hadden op de parkeerplaatsen langs de autoroute in Frankrijk die geen plaats konden vinden, ook al lagen Henri en ik al op bed, moest pa de boel verkassen zodat we voor het vrachtverkeer ruimte moesten maken. Vaak zochten de caravanners mekaar op om bij elkaar te overnachten en we elkaar in de gaten konden houden.
Een paar anekdotes:
We waren in Oostenrijk, het had de hele dag geregend tijdens een reisdag, we kwamen op een zeiknatte camping aan ik dacht in Zell am See en pa had de caravan op een mooi plekje neergezet, netjes naast een boom, afgekoppeld en we stonden. We wilden de caravan instappen…. shit, boom in de weg, deur aan de verkeerde kant…
We moesten de caravan toch maar iets verzetten.
Nog één:
’s Avonds was het al donker, de lampen in de caravan uit om de accu van de auto te besparen, zaten we nog wat te drinken en na te kletsen na een lange warme reisdag, en we gingen overnachten langs de autoroute in midden Frankrijk op een parkeerplaats, ik zag ineens de ‘maan’: zo, die staat dichtbij en een volle maan! Ma Huizer, nee joh, dat is een lichtpaal, met een bolvorm.
Nog één: Tot eind jaren 90 hadden we geen mobieltjes, maar als we op reis in bijvoorbeeld Spanje waren, wilden we het thuisfront op de hoogte houden hoe het met ons ging en hoe de reis was verlopen. We waren afhankelijk van telefooncentrales of telefooncellen. We liepen dan naar een telefooncel of centrale en ma Huizer belde dan meestal, met een telefoonkaart of we moesten munten erin gooien. Ma praatte dan zó hard, dat we dan zeiden, ma, hoeft niet zo hard, ze kunnen je bijna thuis horen!
En nog één: We hadden een dag gereden, we zaten volgens mij bij of richting Sisteron en waren onderweg de Alpen in, we zaten buiten op een zwoele zomeravond aan het avondeten op een parkeerplaats, ineens hoorden we vanaf de autoroute hard roepen: BON APPETIT! Een vrachtwagenchauffeur wenste ons smakelijk eten vanaf de weg..
Geld pinnen wat tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld is, bestond toen nog nergens en kon je absoluut nog nergens pinnen om geld op te nemen om boodschappen te kunnen doen, alles moest je contant betalen.
We moesten toen thuis naar in ons geval de Rabobank om eurocheques te bestellen, om die mee te kunnen nemen. In het buitenland moesten we met die eurocheques naar de bank om geld (bijvoorbeeld Spaanse Peseta’s of Franse Francs) op te kunnen nemen, je moest dan het bedrag invullen, en ondertekenen en dan legitimeren met je paspoort om geld te kunnen krijgen, zodat het na een week ofzo van de bankrekeningnummer af ging. Was toen een hele omslachtige handeling.
Toen we de Hobby net hadden zijn we in 1995 in Nederland gebleven en hebben in Ossenzijl één van de mooiste vakanties meegemaakt in Nederland.
Zelf ben ik tot en met het jaar 2000 met m’n ouders meegegaan behalve in 1999.
Rianne en ik hebben tot 2010 overnacht op parkeerplaatsen omdat we dat ook wel avontuurlijk vonden, maar doordat het steeds onveiliger werd door overvallen met gas spuiten e.d. en steeds meer gezeur met vrachtwagenchauffeurs die aan hun rijtijdenwet moeten houden en pis stinkende vrachtwagen parkeerplaatsen én we kinderen mochten krijgen vonden wij het veiliger en veel relaxter om voortaan onderweg op campings te gaan overnachten. Is veel veiliger en ook veel relaxer.
Overigens hebben we het zelf nooit meegemaakt dat we zijn overvallen gelukkig, maar beter voorkomen dan genezen. De verhalen zijn er zeker wel, ook voor ons bekenden die het wel hebben meegemaakt.
Maar verder reizen we nog steeds op dezelfde manier zoals ik al ruim 40 jaar doe.
Eind 1994 hebben pa en ma Huizer de Hobby Classic Light 400 TM nieuw gekocht en deze is juni 1995 geleverd. Waar pa en ma Huizer, en vanaf 2005 wij (Rianne en ik, en later met Lars en weer later ook met Jens) vele mooie reizen hebben gemaakt naar binnen- en buitenland.
En wij (Rianne en ik) o.a. tot in de Algarve in Portugal in 2007!
Helaas is pa Huizer op 1 september 2011 op 58 jarige leeftijd zeer plotseling overleden, zoals u elders op onze site kunt lezen.
Bijna 2 jaar na het overlijden van pa Huizer hebben Henri en ma Adrie Huizer besloten, met aandringen en met behulp van Rianne en mij, om samen met de caravan op reis te gaan.
En ze hebben daar voorbereidingen voor getroffen en zijn in 2013 voor het eerst als moeder en zoon naar L’Escala in Spanje gegaan, en dat is zo goed bevallen, dat ze in 2014 samen helemaal naar Zuid-Spanje zijn afgereisd.
Ook in 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2021, 2022 en 2023 zijn ze samen op reis geweest naar verschillende landen.
Zo zag de Hobby Classic Light 400 TM eruit tijdens een reis met Rianne en mij.
En hier tijdens een reis met ma Huizer en Henri
Mede dat het caravannen zo goed beviel, met Henri en ma Huizer samen, én dat wij (Rianne en ik) weer gezinsuitbreiding mochten krijgen in oktober 2014, hebben we in 2014 besloten om een jongere en vooral grotere caravan aan te schaffen, ook omdat dit de wens was van pa Huizer, en met die achterliggende gedachte hadden we in november 2014 de knoop doorgehakt en een andere caravan (Bürstner Premio 480 TK) aangeschaft.
Hier hebben we tot en met 2022 hele mooie reizen mee gemaakt!
Eind 2022 hebben we de knoop doorgehakt en hebben we een spiksplinter nieuwe caravan (Dethleffs c’go 495 QSK) aangeschaft en in maart 2023 op kunnen halen bij de dealer.
Inmiddels hebben we er al heel wat trips mee kunnen maken in 2023, en we hopen mooie reizen te kunnen gaan maken de komende jaren en mooie geschiedenis te kunnen gaan schrijven!
Laatst bijgewerkt op: 9 maart 2024